پدري همراه پسرش در جنگلي مي رفتند. ناگهان پسرك زمين خورد و درد شديدي احساس كرد.او فرياد كشيد آه... در همين حال صدايي از كوه شنيد كه گفت: آه... پسرك با كنجكاوي فرياد زد �تو كي هستي؟� اما جوابي جز اين نشنيد �تو كي هستي؟� اين موضوع او را عصباني كرد.
       پس داد زد �تو ترسويي!� و صدا جواب داد �تو ترسويي!� به پدرش نگاه كرد و پرسيد:�پدر چه اتفاقي دارد مي افتد؟� پدر فرياد زد �من تو را تحسين مي كنم� صدا پاسخ داد �من تو را تحسين مي كنم�  پدر دوباره فرياد كشيد �تو شگفت انگيزي� و آن آوا پاسخ داد �تو شگفت انگيزي�. پسرك متعجب بود ولي هنوز نفهميده بود چه خبر است.

      پدر اين اتفاق را برايش اينگونه توضيح داد: مردم اين پديده را �پژواك� مي نامند. اما در حقيقت اين �زندگي� است. زندگي هر چه را بدهي به تو برمي گرداند. زندگي آينه اعمال و كارهاي نيك و بد توست. اگر عشق بيشتري مي خواهي، عشق بيشتري بده. اگر مهرباني بيشتري مي خواهي، بيشتر مهربان باش. اگر احترام و بزرگداشت را طالبي، درك كن و احترام بگذار. اگر مي خواهي مردم نسبت به تو صبور و مؤدب باشند، صبر و ادب داشته باش!

    اين قانون طبيعت است و در هر جنبه اي از زندگي ما اعمال مي شود. زندگي هر چه را كه بدهي به تو برميگرداند. به هر كس خوبي كني، در حق تو خوبي خواهد شد و به هر كس كه بدي كني، بدي هم خواهي ديد. زندگي تو حاصل يك تصادف نيست. بلكه آينه اي است كه انعكاس كارهاي خودت را به تو بر مي گرداند.

 پس هرگز يادمان نرود �كه با هر دستي كه بدهيم، با همان دست مي گيريم و با هر دستي بزنيم، با همان دست هم مي خوريم�