اینکه "این" بودم و "آن" یک بشوم ؟!

اینکه سرمایه عمرم برود تا بروم ؟!

اینکه "افسانه" رفتن بشود همره من تا بروم ؟!

یا که اصلا بگذارید ، بگویم که دلم خواست کجاها بروم ...

(شاید این خواستنم خواست که آخر ، بروم !؟)

من به یک دهکده در دورترین نقطه دور ،

ته آن جاده که از روز ازل ، اول بود !

[پیش دهقان صبور ،

مردی از جنس غرور ،

که دل غمزده اش گهگاهی ،

میکند یاد ز ایام سرور ،

و درین بی مهری ، دلش از هرچه بلاخیزی دور]

و در آن دهکده یک کلبه کوچک ،

پر نور ،

پر از احساس ، ز شور ،

من به آن کلبه می اندیشم هنگام عبور ،

به گواهی دلم ، یک نفر آنجا هست ،

پر از "اشعار شعور".

حال این شعر ز چیست ؟

شور شاعر ز کجاست ؟

اصلا آن شاعر کیست ؟

نسبتم با او چیست ؟

یا دگر ...

ناگهان یک آوا ، میرسد از نزدیک :

تو چه خواهی گفتن ؟!

سر صحبت با کیست ؟!

اهل "رفتن" هستی ؟!

دیگر "افسانه" ز چیست ؟!"

مثل اینکه ناگاه ،

میخوری سیلی محکم از باد ،

من به خود می آیم ! ..؟..!

بین "افسانه" و "شعر" و "رفتن" ؛

چون پری آویزان !

برگ زردی ریزان !

که نسیم سردی ، نه بالا ببرد ، نه زمینش بزند ؛

ماندم و ماندن من طول کشید ..

ولی انگار ازین فاصله میترسم من !

دوقدم مانده به خاک ،

سالها تا افلاک ...

این یکی میدانم ،

دوقدم تا به عقب رفتن را ، راهی نیست !

(بارها تجربه کردم ، هنری در آن نیست !!)

پس به وجدان شعورم گویم :

["شعر" از آن تو هست ،

تا که "افسانه" تو ، زنده شود ؛

با "رفتن"!]

میروم تا که به افلاک سلامی بکنم ،

من در افلاک "خود"م را بینم ،

(بین جمع خودمان میماند ؟؟؟)

�خودآ� را بینم ...

بروم پس بروم زود ،

�خودآ� آنجائی ؟؟؟

گر به افلاک رسم ، خواهم خواند

همه را خواهم خواند

آری ، آری ، "شعر" هم خواهم خواند

چونکه او با من ماند ، تا مرا اینجا راند ...

* * *

"شعر" یعنی :

به احساس خدائی ، "رفتن"

"رفتن" اینک یعنی :

به "خود" آغشته شدن ،

به زمان و به مکان طعنه زدن ،

به دهان مهر زدن ، به درون نعره زدن.

"رفتن" اکنون یعنی :

قافیه باختن و دربدری !

پس به امید خدا ،

من رفتم...