من سنگم

(( کوه با نخستین سنگها آغاز میشود انسان با نخستین درد......)) 

من سنگم

 وقت جنگیدن  دو جبهه این منم که میروم ومی ایم (قصدم تعامل است) اما به نابودی عده ای ختم میشود. وقت سنجیدن ارتفاع چا ها این منم که پرتاب میشوم  واز صدای اصابتم به زمین عمق چاه سنجیده میشود  در اعتراض ها هم من در رفت وآمدم....  وقت پیش کشیدن غیر ممکن ها از آسمان باریدنم مثل میشود.

 زمین شناسها میگویند بقایای موجوداتی هستم  که شاید در دریا می زیسته اند ویا در خشکی ویا شاید هم پرنده آسمان بوده اند  برای همین است  که روح تمام آنها در من حلول کرده هم درد پروازآرامم نمیگزارد وهم نمیتوانم بی خیال زمین باشم نمیتوانم در آسمان بمانم / همین که میروم برمیگردم/(مثل بارانی که می بارد ونمی بارد)

گلویم محل رفت وآمد عابرین کوه ها ودشتها ودره ها است / می آیند از گلویم عبور میکنند ومیروند  به قله که میرسند کوه را وقله را چیزی جدا ی من میدانند/از من است اگر دیواری اوج میگیرد میشود برج / من مقصرم/ به بودن/

من سنگ سنگم/ اصل اصل که هیچ فرعی را به جز تو درون خودم راه نداده ام.....

از من فقط یکی

 در زیر زمین خانه مان/  یافت میشود/(سنگ)لابه لای جزوه های وبرگه های دانش اموزان و نوشته های از پانزده سالگی و وکتابهای شعرم ورمانها وداستانهای کوتاه وشعر ها ونوشته های هم کلاسی  ها   و وکوله پشتی ویادگاری ها و والبوم های عکس و....

 یکی هم در حال رفت وآمد در روز مره گی وهمکار و دوست وخانواده وجشن و عزا می دود(سنگ)  /  که از کسی جا نمانده باشد....

 یکی هم در موزه هنر های تجسمی مادرم/ زیبا وعتیقه وعروس  کنار دامادی  که تمام

 من سنگم

درون آتش گداخته می مانم وـکسی نمی فهمدـ

 درون دریا موجها حواله ام می دهند به ساحل و ساحل مرا باز میگرداند/ دم نمی زنم/  

هیچ مکان مشخصی ندارم/در سر به هوائی وافکار پریش یک عابر این منم که در جهات  مختلف پرت میشوم می مانم که گامهایش به من برسند  دوباره پرت میشوم که او فرصت فکر کردن داشته باشد دوباره میرسد ودوباره  پرت میشوم...... از سنگ بودنم است اگر تحمل اینهمه را دارم وگرنه که جاری وروان در جهت آب می رفتم بدون تفاوت / معمولی وعادی بی شک وشبهه/ رام وسر به زیر وآسان وبرچسب این جمله روی پیشانی ام نبود بی احساس  سرد/سنگ .   من سنگم و یاکوه که در عبور از گردنه های وجودم گلهای دامنم را از پشت عینک دودی به تماشا نشسته ای.....